Er wordt in onze gemeente wat afgebroken door Tollenaere en zijn kornuiten. Oud gemeentehuis in Neeroeteren? Weg. Motorcossterrein in Neeroeteren? Weg. Oud ziekenhuis in Maaseik? Weg. Soms is het goed dat er eindelijk iets wordt afgebroken, soms absoluut niet. Altijd overheerst echter duidelijk een gebrek aan globale visie.

Dat het oud ziekenhuis in Maaseik tegen de vlakte gaat is een goede zaak. Wij herinneren ons de tijd toen de dieren nog spraken en de debatten gevoerd werden over een nieuw ziekenhuis voor Maaseik. Best wel nodig, want de staat van het oude ziekenhuis was al lang niet meer om over naar huis te schrijven. In dat hele debat heeft onze partij altijd op twee zaken gehamerd. Eén, de locatie van het nieuwe ziekenhuis. En twee de toekomst van het oude ziekenhuis. Voor wat betreft de locatie is het geen geheim dat we koele minnaars zijn van de huidige gekozen plek. Bepaalde dogma’s vanwege de toenmalige meerderheid vertroebelden het debat. Maar goed, dat is een voldongen feit. Het ligt er nu waar het ligt, en verplaatsen gaat niemand het nog doen.

Waar wij voor waarschuwden gebeurde: Ziekenhuis was een schandvlek geworden

Bij het oude ziekenhuis, net zoals bij het gemeentehuis van Neeroeteren, was onze fractie de eerste die waarschuwde voor toekomstige verloedering. Als iets leeg komt te liggen, en je laat het leeg liggen is dat nu eenmaal het meest logische gevolg. Het oud ziekenhuis zou volgens ons een schandvlek op het blazoen van Maaseik worden als we niet deftig beslisten over de toekomst ervan. Feit, waarheid en realiteit: Toen in 2017 het nieuwe ziekenhuis in gebruik werd genomen was dan ook dat exact wat er met het oude ziekenhuis stond te gebeuren: Verloedering, vandalisme, brandstichting...

Onvoldoende aandacht voor het oude bij de planning van het nieuwe

Omdat bij het opmaken van de plannen voor het nieuwe ziekenhuis de vraag wat er moest gebeuren met het oude ziekenhuis ondergesneeuwd geraakte heeft er jaren een pand staan te verkrotten in het centrum van onze stad. Reden waarom onze fractie er dan ook op is blijven hameren door er vragen over te blijven stellen in de gemeenteraad. Vragen waaruit we dan weer keer op keer leerden dat de opeenvolgende gemeentebesturen eigenlijk zelf niet echt een plan van aanpak hadden. Met hun stiefmoederlijke behandeling van de kwestie zorgde onze beleidsmakers ervoor dat we ondertussen jaren hebben zitten koekeloeren met een draak van een pand in onze mooie stad. En dan te weten dat het uitgerekend een gemeente is die het zo al moeilijk genoeg heeft om volk aan te trekken!

Gemeentebestuur verspeelde 2 decennia!

Er zijn in tussentijd nog een hele resem ‘plannen’ gelanceerd om iets te doen met het pand. Het ene al wat gewaagder dan het andere. Op een gegeven moment wilde men zelfs ‘het gebouw laten bewaken door bewoning’. Lees hierover gerust even de interpellatie van onze fractieleider Leo Pieters op de gemeenteraad van 27 mei 2019. Het gemeentebestuur is er zelf nog een tijdje in gaan zitten, maar uiteindelijk was de situatie onhoudbaar en moest er echt wel iets gebeuren. Illustratief voor het feit dat ze geen idee hadden waar ze mee bezig waren! De geesten rijpten gelukkig gaandeweg bij onze beleidsmakers dat de knoop moest doorgehakt worden om het gebouw te slopen. En ja hoor, de geesten moesten wel degelijk rijpen, en onder meer door onze fractie rijp gemaakt worden. Sla er ons artikel ter zake in Straffe Kal #10 van januari 2020 maar eens op na.

€558.000 van Vlaanderen voor en door ‘duurzame sloopwerken’

Afbreken kost natuurlijk geld. En we geven de meerderheid gelijk dat als je kan zorgen dat de gemeentekas daar niet voor moet opdraaien, je dat moet doen. We volgen ook de redenering dat het best wel een flink bedrag is. Maar dat komt ook wel omdat ze potentiële aannemers platbombarderen met allerhande voorwaarden inzake ‘duurzaamheid’. Het soort voorwaarden dat dan weer nodig is voor Vlaanderen, om geld te krijgen van Vlaanderen. Geld dat nodig is, omdat alles zo duur is geworden door, juist ja, die ‘duurzame’ voorwaarden. Als er één reden is die we nog willen aanvaarden waarom het uiteindelijk zo lang duurde alvorens men zijn ei gelegd heeft, dan wel het financiële. Het is goed dat we eindelijk €558.000 steun krijgen van de Vlaamse overheid om het ziekenhuis af te breken. De functie ervan oversteeg dan ook onze gemeente. Al waarschuwen we hierbij wel meteen dat het financiële absoluut geen verschoningsgrond is voor al de verloren tijd.

Burgemeester draagt verantwoordelijkheid uit het verleden

En neen, Tollenaere moet ons niet proberen wijs te maken dat pas sinds hij burgemeester is de zaken bewegen. De goegemeente is het misschien vergeten maar hij was schepen van ruimtelijke ordening in de periode van het debat over het nieuwe ziekenhuis. Hij heeft zelf in zijn tijd niet goed nagedacht over het oude ziekenhuis. Waarom schrijven we dit allemaal? Omdat het denken op korte termijn een schadelijke eigenschap is van onze opeenvolgende gemeentebesturen. Hier en daar wat afbreken, en hier en daar wat bouwen, en er dan mee pronken in de krant of op sociale media. Maar een totale visie over hoe men Maaseik moet zien in de toekomst? Die is er niet. En was ze er wel, dan had de sloop van het oude ziekenhuis deel uitgemaakt van het dossier voor de bouw van het nieuwe ziekenhuis. Ahja, want een burgemeester die voor ogen heeft wat hij met Maaseik wil doen, die wist wel wat hij wilde met het oude ziekenhuis. Door het ontbreken van die visie is veel tijd verloren gegaan. Zoals de plannen nu voorliggen zal het net voor de verkiezingen weg zijn. Komt goed uit voor de huidige meerderheid. De achteloze kiezer, hij/zij die het hele verhaal niet gevolgd heeft, zal zo kunnen wijsgemaakt worden dat ze dat goed hebben aangepakt. Quod non!

Gemiste kans om een breder verhaal te schrijven

Het bredere plaatje, het grotere geheel ontbreekt dus bij onze bestuurders. Net zoals bij het oud gemeentehuis van Neeroeteren, gaat men daarom nu bomen en struiken planten waar ooit het oude ziekenhuis stond. Dat is, net als in Neeroeteren, niet per definitie slecht. Maar het kan wel beter. Laat ons een kat een kat noemen. Een fundamenteel probleem voor de charme van een stad zoals Maaseik is dat de stad de facto is afgesloten van haar toegang tot de rivier waar ze haar naam aan te danken heeft: De Maas. En een betere metafoor voor de afsluiting van stad en haar levensader kan er niet gevonden worden dan in het oude ziekenhuis. Ook dit gebouw staat als een communistisch blok, tesamen met de ring, de omarming van Maaseik en Maas in de weg. Een groene long aldaar oogt dan ook goed, kan aanzet voor meer openheid naar de rivier vormen, maar die leggen zonder bijvoorbeeld verder na te denken over de ontsluiting, over het verkeer rondom, over de doorgang Oostwaarts is gewoon onvoldoende.

We gaan het in de toekomst nog moeten verbeteren

Het parkje dat er nu komt belet natuurlijk geen verdere ontwikkeling, zoals te lezen staat in Het Nieuwsblad van 23 januari 2024. Daar volgen we de meerderheid in. We kunnen in de toekomst nog altijd voor een verdere ontwikkeling gaan. Maar eigenlijk geeft de meerderheid daarmee toe dat we gelijk hebben, en dat het parkje dat er nu komt echt geen waardig eindstation kan zijn. Een gemakkelijk eindstation, en eentje dat met het oog op de verkiezingen misschien wel zijn electorale doelen kan dien, maar meer ook niet. Want ze weten dat het een plan is dat er vooral moest komen met het oog op de komende verkiezingen. Om te kunnen zeggen, zie maar eens wat wij doen! Te weinig doen ja! Duur duurzaam slopen en er dan gewoon een parkje van maken, is ook een kans slopen om veel diepergaand stadsontwikkeling op te starten. Om inderdaad, Maaseik terug dichter naar haar Maas te brengen! Maar daarvoor heb je wel een echte visie nodig. En die… quod erat demonstrandum!