21 april 2004. Dag op dag twintig jaar geleden werden 3 vzw’s, in casu vzw Nationalistisch Vormingsinstituut, vzw Nationalistische Omroepstichting & vzw Vlaams concentratie, door het Gentse Hof van Beroep veroordeeld voor inbreuken op de racismewet. Die vzw’s waren natuurlijk geen gewone vzw’s maar ze vormden de ruggengraat van het toenmalige Vlaams Blok. Zonder twijfel Vlaanderens meest succesvolle ‘niet-zuilpartij’ van na de oorlog.

Vandaag, twintig jaar later, lijkt het ons verstandig om stil te staan bij hetgeen er toen gebeurde. Omdat we het niet mogen vergeten, en ook niet vergeven! Maar ook omdat veel van onze jongeren er toen nog niet bij waren en zich dus niet kunnen voorstellen wat er allemaal gaande was. En dat terwijl ook zij er vandaag de gevolgen van dragen. Want ook al zaten toen fysiek in het beklaagdenbankje allemaal Vlaams Blokkers, in werkelijkheid was het de vrijheid van meningsuiting van elke Vlaming die veroordeeld werd. De spelregels van ons openbare leven die toen werden aangepast om het Vlaams Blok te nekken, hangen vandaag nog als een molensteen rond ons aller vrijheid van spreken.

Wetten werden aangepast om ons klein te krijgen

In het artikel ‘Kroniek van een aangekondigde politieke moord’ van de hand van jurist Dirk Crols, dat verscheen in het kwartaalblad Secessie van mei 2004, werd haarfijn uit de doeken gedaan welke wetswijzigingen er allemaal nodig waren om het Vlaams Blok een kopje kleiner te kunnen maken. Het is te zeggen, niet de partij zelf. Want hoewel we in dit land in een particratie leven, en eigenlijk feitelijk alle politieke macht uitgaat van de partijen, zijn deze partijen – raar maar waar – geen rechtspersonen. Ergo, het was dus onmogelijk voor de machthebbers om het Vlaams Blok zelf te veroordelen. Omdat partijen geen rechtspersonen zijn werken ze met instanties die dat wel zijn. In casu vzw’s die bestuurd worden door mandatarissen van die partijen. Het was dan ook tegen de vzw’s dat er processen werden gevoerd en niet tegen de partij. Voor zij die juridisch spitsvondig zijn, zeg dus nooit zomaar dat het Vlaams Blok veroordeeld werd!

Belangrijke vzw’s

De drie vzw’s waarvan sprake waren zonder twijfel belangrijk voor de partij. De nationalistische omroepstichting verzorgde de communicatie van de partij. Ze was bijvoorbeeld verantwoordelijke voor de zeer succesvolle tv-uitzindingen die we de deden. Deze vzw veroordelen paste in de strategie om ons het zwijgen op te leggen. Het Nationaal vormingsinstituut zorgde dan weer voor de vorming van onze kaders. Deze vzw liquideren zou ons intellectueel naar de keel grijpen. De Vlaamse concentratie tot slot was het orgaan dat de wettelijke partijsubsidies beheerde. Door deze vzw te veroordelen kwam de oude Waalse droom van drooglegging van de partij binnen bereik. Daar het vooral een financieel vehikel betreft heeft de rechtbank serieuze bokkensprongen moeten maken om deze veroordeeld te krijgen! Het maakte alleen maar duidelijker wat het enige echte ware doel was.

Politiek gemotiveerde tegenstanders

Als we kijken door wie wij wanneer voor de rechter gedaagd werden komt alleen maar meer bovendrijven dat ‘racisme’ slechts de stok was om de hond mee te slaan. Het waren immers geen gedupeerden die we iets aangedaan hadden, of godbetert gewone burgers die advocaten naar ons stuurden. Neen. De dagvaarding kwam van het CGKR (Het Centrum voor Gelijke kansen en Racisme bestrijding, vandaag UNIA) en de zogenaamde Liga voor de rechten van de mens. Organen die niet zouden bestaan zonder subsidies van de Staat. Het CGKR was in 1993 opgericht bij wet en krijgt haar opdrachten mee van het parlement. Ze viel direct onder de kanselarij van de eerste minister. De datum waarop we de eerste dagvaarding kregen maakt het plaatje compleet. Het was namelijk enkele dagen na onze grote verkiezingsoverwinning van 8 oktober 2000 dat de deurwaarders op onze deur klopten en de miserie begon. Hadden we de verkiezingen van 2000 verloren…

Vlaanderen spreekt Vlaams Blok vrij!

Bij de verkiezingen van 13 juni 2004 werden we vrijgesproken door de Vlaamse kiezers. Rebels van aard als we gelukkig nog zijn pikte ons volk de veroordeling niet. De prijs die de zuil-partijen moesten betalen was zwaar en deed deugd. Eén miljoen Vlamingen schonk toen het vertrouwen aan de Robin Hoods van Vlaanderen. Tegen de macht, maar met het volk. Op 9 november 2004 echter bevestigde het Hof van Cassatie onze veroordeling. Daarmee was het sprookje over en uit. Node moesten we onze partij en haar structuren omvormen en op een andere manier deze veel te belangrijke strijd verder vechten. Geen moment hebben we er toen aan getwijfeld dat we verder moesten. Waarom ook? De misdaad van het Vlaams Blok was niet dat ze ongelijk had, maar net dat ze veel te vroeg gelijk had! Wat wij van in onze begindagen voorspelden is waarheid geworden.

Wij bedreigen hun macht

Ons dierbare Vlaams Blok was een partij die zonder twijfel een grote bedreiging vormde voor de heersende klasse in dit land. Ze was anders dan hen, en was vastberaden grote kuis te houden in de ivoren torens van de macht. En erger nog, ze had alles in haar mars om komaf te maken met de vergissing van 1830. Daar moest natuurlijk een stokje voor gestoken worden. Het Vlaams Belang vandaag bezit hetzelfde potentieel. Waakzaamheid is dus absoluut geboden. Onze kameraad Dries Van Langenhove kan hier ondertussen al van meespreken. De oude staat is misschien in verval, maar net als een kat in het nauw kan ze nog altijd rare sprongen maken.